Иллюстратив фото

Аммо унинг қандай кечиши ўзимизга боғлиқ

Таниқли шоир Ўткир Раҳматнинг “Халқ сўзи” газетасининг шу йил 4-апрель сонида чоп этилган “Ҳаёт қўшиғи” сарлавҳали мақоласида бугунги кунимизнинг долзарб мавзуси —кўзга кўринмас вирус балоси кўпчилигимизни хавотирга солиб қўйган бир паллада Президентимиз томонидан амалга оширилаётган халқимиз саломатлигини сақлаш, хусусан, коронавирус пандемиясининг олдини олиш борасидаги ишларга хайрихоҳлик, ўзаро аҳиллик, ҳамжиҳатлик масалалари қаламга олингани билан эътиборимни тортди.

Дарҳақиқат, бугун барчамиз улкан синов даврида яшаяпмиз. Бу нафақат ўзаро жипслигимиз, саховатпешалигимиз, олижаноблигимиз, темир интизомимизни имтиҳондан ўтказувчи тарихий давр, балки маънан юксалиш, руҳан покланиш имконияти ҳамдир.

Айтиш мумкинки, мана шундай оғир кунлардан кимлардир қийналиб қолган инсонларга, кам таъминланган, боқувчисини йўқотган, ногиронлиги бўлган оилаларга ёрдам қўлини чўзиб, шифокорлар томонидан белгиланган санитария-гигиена қоидаларига қатъий амал қилиб, ўзини ҳам, ўзгаларни ҳам хавфдан асраб — ёруғ юз билан, маънан янада юксалиб бормоқда.

Афсуски, очкўзлик, нафсга қуллик, субутсизлик, худбинлик қилиб, ўзининг аслида ким эканлигини, инсонийлик даражасини, маънавий қиёфасини намоён этиб қўяётганлар ҳам учраб турибди.

Муаллиф мазкур жиҳатларни қайд этар экан, бу — баъзиларнинг иймони сустлиги, дунёқараши торлиги, маънавияти заифлигидан далолат эмасми, дейди. Бу савол, аслида, ҳар биримизни ўзимизга, қалбимизга, қилаётган ишларимизга теран назар ташлашга ундайди. Президентимиз атрофида жипслашиб, коронавирус балосини енгишда бир мушт бўлишга даъват этади.

Мақолада ижодкорнинг некбин туйғулари, эртанги кунга ишончи мустаҳкамлиги яққол сезилиб турибди. Фидойи журналист “Меҳр-шафқат ва саломатлик” жамоат фондига беғараз маблағ ўтказаётган муассасалар ва саховатпеша инсонлар, давлатимиз раҳбарининг Фармонига кўра, Иккинчи жаҳон уруши қатнашчилари ҳамда ногиронларига пул мукофоти берилиши ҳақида фикр юритиши асносида мамлакатимизда инсон ва унинг шаъни, қадр-қиммати энг олий қадриятга айланганини алоҳида эътибор билан таъкидлайди. Ахир бу жиҳатлар ҳар бир инсоннинг кўнглини тоғдек кўтариб, руҳини тетиклаштиради, умрига умр қўшади.

Шу ўринда мақолага нега айнан “Ҳаёт қўшиғи” дея сарлавҳа қўйилгани ҳақида икки оғиз сўз. “Кўринмас ёв”га қарши курашилаётган бугунги мураккаб кунларда инсон илгари аҳамият бермаган, оддий табиий жараёнлар сифатида қабул қиладиган ҳодисаларга эътиборли, ҳар қандай умидбахш ҳолатдан ўзи учун мадад, илҳом ва некбинлик қидирадиган бўлиб қолади. Жумладан, бугунги хонанишинлик шароитида асалариларнинг учиб юрганини кўриш ҳам одамга катта умид, уй ишларида ғайрат, қалбларга шириндан-шакар ниятлар бахш этади. Яратганнинг митти мавжудотидаги яшашга ташналик, ҳаракатчанлик, ўзи йиққан бол билан инсонлар дардига малҳам бўлиш эзгуликнинг умри боқийлигига ишонч уйғотади. Худди ҳаёт қўшиғи каби қалбларимизга таскин-тасалли беради, дейди муаллиф.

Демак, ҳаётнинг давом этиши, дунёнинг эртанги тақдири, бахтли ва фаровон ҳаётимиз бугун асаларилар каби илоҳий бир интизом асосида яшашимизга, тартиб-тозаликка риоя этишимизга, ўзгаларга яхшилик қилишимизга, сабрли ҳамда матонатли бўлишимизга боғлиқдир.

Саиджон МАХСУМОВ,
(“Халқ сўзи”)