Голливуд ҳаттоки эркинлик асосий ғоя сифатида илгари сурилса ҳам ҳар доим ҳаддан ташқари ғоявий бўлиб келган. Мен буни янги дин деб атайман, у одамларни муайян жамиятнинг бир қисми бўлиш ва уларни ҳаяжонлантириш учун яратилган. Тўғри, жуда машҳур фильмлар Голливудда ишлаб чиқарилган, аммо мен учун Голливуд – бу кино қабристони.

Бугун энг яхши фильмлар Эрон ва Россияда, баъзан Сербия каби кичик мамлакатларда суратга олинмоқда, бу ерда одамларнинг ҳали ҳам айтадиган гаплари бор. Йирик давлатлар инсон ҳаётини эмас, балки видео ўйинларни намойиш этишади. Фестивал ташкилотчилари фильмларни футбол мураббийи каби танлашади. Энди фестиваллар Антониони давридаги каби эмас ёки ҳеч бўлмаганда 80-йиллар даражасида ҳам эмас.

Кинода инқилоб қила оладиган одам пайдо бўлмагунча, биз – катта авлод норозилигимизни билдиришимиз керак. Мен пессимист эмасман, шунчаки ҳақиқатни айтмоқчиман: талабалик даврида биз Бергман, Феллинининг янги фильмларини интиқлик билан кутардик ва уларнинг ишларини томоша қилардик.

Бугунги кунда фестиваллар муаллифлардан кўра муҳимроқдир. Ва шунинг учун фестивалларни танқид қиламан. Буни яхши тушунасиз: биз дунё ва дунё маданиятини ўзгартира олмаймиз. Аммо мен бунга қодир бўлган одамлар борлигига ишонаман. Пессимизм ва янги ҳақиқатни мувозанатлаштирадиган янги энергия пайдо бўлишига умид қиламан.