ONA TILIM

Kelib ketdi necha dunyolar,

Kuldi hayot, yigʻladi oʻlim.

Sen deb qurbon boʻldi bobolar,

Ular ketdi, sen qolding, tilim.

Belanchaging uzra Koshgʻariy

Kuylab oʻtdi qadim navoni

Va navqiron yaproqlaringga

Dil qonini berdi Navoiy.

Samarqanddan Bobur ketarkan

Dilda boʻgʻib hasrat sasini,

Olib ketdi ona yurtidan,

Turkiy tilim, birgina seni.

Mashrabmas, sen osilding dorga,

Nodiramas, sensan soʻyilgan

Hoziqningmas, sening, ey tilim,

Boshing ayru, koʻzing oʻyilgan.

Ammo dushman oʻldirgan botir

Tirilgandek yana qasosga,

Mangu borsan va mangu qodir

Toʻldirmoqqa yerni ovozga.

Vatan uchun baxsh etib jonni,

Kechib olov, kirib daryoga,

Farzandlaring toʻkkan har qonni

Shimirding sen oʻxshab giyohga.

Ona tilim, omon boʻl mangu,

Sen borsanki men ham oʻlmayman,

Tildan qolsam, seni Oybekday

Men koʻzlarim bilan soʻylayman.

SHOIRNING ONASI

Ona kelib olis qishloqdan

Oʻgʻli bilan yashay boshladi

Va dasturxon yozilgan choqda

Shirmoy nonning chetin tishladi.

Yuvib berdi bir bozor kirni,

Suvlar quydi soʻlgan gullarga.

Nevaralar bogʻchadan qaytgach,

Ertak aytib berdi ularga.

Avaylardi xonadon tinchin,

Suygan oʻgʻli uyning burchida,

Qogʻoz uzra egilgancha jim

Sheʼr yozgan payt tutun ichida.

Qadam bosib xavotir bilan,

Qoʻrqar edi nafas olishga.

Tunlar xurrak tortmay deya u

Bosh qoʻyardi tongda bolishga.

Ammo bir kun mazasi qochib,

Koʻz oldida yorugʻlik soʻndi.

Qoʻllaridan tushib ketdiyu,

Chil-chil boʻlib piyola sindi.

Oʻsha zahot hushiga qaytdi,

Chayqalardi oʻngida olam.

U yugurib chiqqan oʻgʻliga

Shivirladi: “Ketaymi, bolam?"

OTA

Derazamning ostida tongda

Sayragan qush sizmasmi, ota?

Yo toʻnimga koʻklam, mozorda

Yopishgan gul sizmasmi, ota?

Oʻn yildir-ki dunyoda yoʻqsiz,

Yuragimda alamli choʻgʻsiz.

Koʻrmagansiz mening oʻgʻlimni,

Erkatoyim, shoʻxim, toʻqlimni.

Men ham yoshim oshgani sayin

Boshimga oq tushgani sayin

Baʼzan qoʻmsab sizni ich-ichdan,

Yurak titrab sogʻinch,ilinjdan,

Otam deya, alqab oʻgʻlimni,

Koʻtaraman oʻzim koʻnglimni.