«Ғайратим ёқамдан тутди...»

«Амирзода ҳали тойчоқнинг жиловини аранг тутадиган, ўйинчоқ сопқондан қумрини мўлжалга олишга энди-энди ақли ета бошлаган пайтидаёқ унга от миниш ва ов машқлари ўргатила бошланган. Кўп ўтмай, у ов чоғида ўзининг нақадар тадбиркор бола эканлигини намойиш қилди. ...Олти ёшга чиққанида эса у итларини эргаштириб, бўрсиқ қувлар, бирортасини қўлга туширмагунича улар уясининг оғзидан нари кетмас эди».

Зийрак газетхон гап Амир Темурнинг болалик чоғлари ҳақида бораётганини пайқаб улгурди, албатта. Тарихнавислар бу сингари лавҳаларни битганда норасида гўдакнинг биргина хатти-ҳаракати замирида келгусида воқеликка айланиши мумкин бўлган «башорат»лар яширинганини назарда тутган бўлсалар, не ажаб. Ҳар қалай, ушбу башорат буюк саркарда ва салтанат асосчисининг ҳаёти мобайнида ўн, юз, минг карра тасдиғини топганига истаганча мисол келтиришимиз мумкин.

«Темур тузуклари»дан ўқиймиз: «Ўз-ўзимга дедим: «Жете қўшини билан жанг қилсаму улар кўп сонли бўлгани туфайли, мабодо, менинг лашкаримга зарар етса-чи? Лекин шу заҳотиёқ ғайратим ёқамдан тутиб деди: «Салтанатни эгаллашга даъвогарлик қилиб хуруж қилган экансан, салтанат шаъни ва мартабасига лойиқ иш тутишинг зарур».

Эътибор беринг, жанг айни қизғин тус олаётган лаҳзаларда «ғайратим ёқамдан тутиб» демоқда Соҳибқирон. Ҳамон салтанат шаъни ва мартабаси илкингдами, бўшангликка ҳаққинг йўқ, демоқда! Инсоннинг ботинида вужудга келадиган, ҳаётнинг энг қалтис дамларида зоҳирга отилиб чиқадиган қудратли туйғу — ғайрат-шижоат назарда тутилмоқда. Болалик қонида жўш урган шиддат, шижоат-ла суғорилган тадбиркорлик, чапдастлик улуғ салтанат иморатининг қаддини ростлаш чоғида ҳам ҳар қадам, ҳар сонияда асқатгани назарда тутилмоқда. Демак, халқимиз топиб айтган: бўлар бола бошидан!

Бошқа бир ўринда Амир Темур: “...давлату салтанат уч нарса билан: мулк, хазина ва лашкар билан тикдир», деб ёзади. Давлату салтанатнинг мулк ва хазина билан барҳаётлиги, мулк ва хазина эса фақат ва фақат лашкар билан омонда сақланиши оддий ҳақиқат. Ватан, юрт, халқ ҳимоячиси бўлмиш лашкар эса қўрқмас, ботир, шижоатли навкарлар билангина тўлақонли, ишончли лашкардир.

«Бу тоифа ўғлонлар қай тариқа дунёга келадилар, вояга етадилар, сафга ростланадилар?» деган савол бот-бот ўйга толдиради ақл-идрокни.

Эркак киши аёл-қизларга нисбатан қонида, руҳиятида жанговарликка мойиллик туйғуси доимо уйғоқлиги билан ажралиб туради. Шу бедорликдан эр киши вужудида ғайрат-шижоат, курашчанлик, ғолиблик туйғуси вояга етади. Ушбу туйғу туфайли йигит киши мағлубиятни ўзи учун ор-номус деб, уят — ўлимдан қаттиқ, деб билади.

Бу каби туйғулар инсонни мисли кўрилмаган қаҳрамонликларга, жасоратларга қодир паҳлавонга айлантиради. Қаҳрамонликларнинг, жасоратларнинг энг буюги эса она Ватан ҳимояси майдонида баралла бўй кўрсатади.

«Бобур подшоҳ кунлардан бир кун мулозимлари билан улкан дарё бўйлаб сайр қилиб юрарди. Шу пайт қирғоқда югуришиб ўйнаб юрган норасида болалардан бири — олти ёшлик ҳинд боласи ногоҳ дарёга тушиб кетади ва қудратли дарё мавжлари уни ўраб, оқизиб кета бошлайди. Бу фожиали воқеани кўрган Бобур подшоҳ атрофидаги мулозимларга ҳеч нарса демай, дарҳол ўзини дарёга отиб, ҳинд боласини ҳалокатдан қутқариб олиб чиқади».

Ривоятга айланиб кетган бу воқеада заррача муболаға йўқ. Зеро, вужудида темурийлар қони оққан Заҳириддин Муҳаммад Бобур улуғ бобосига муносиб фарзанд, ўғлон сифатида ниҳоятда довюрак, абжир ва эпчил бўлган. Икки одамни икки қўлтиғига босиб, қалъа девори устида югуриб машқ қилган.

Ҳеч қандай хавф-хатар ёки қийинчиликлар олдида эсанкирамаган, энг мушкул вазиятларда совуққонликни бой бермаган. Чапдаст сузувчи бўлгани боис дуч келган дарёдан тап тортмай сузиб ўта олган.

Адабиётимиз тарихида «дилбар шоир» дея таърифланган Бобурнинг она заминдан олислардаги жангу жадалларда зафарга эришишида ундаги болалигидан шаклланган айни шу фазилатлари ҳал қилувчи аҳамият касб этганлигига шубҳа йўқ. «Аввал навбатким, – деб ёзади у «Бобурнома» асарида, – Бҳирга (Панжобдаги шаҳар – Х.Д.) келдук, минг беш юз, ниҳояти икки минг киши бўлғай эдук. Бешинчи навбатким келиб, Султон Иброҳим ...жамиʼ черик била бўлғонлар ўн икки минг киши қаламға келди. ...Таваккулимизга яраша Тенгри таоло ранж ва машаққатимизни зойиʼ қилмай, мундоқ зўр ғанимни мағлуб қилиб...»

Иқтибосни шу ерда тўхтатсак-да, «Таваккулимизга яраша» деган жумлага эътибор қаратайлик. Нари борса, икки минг нафарга етар-етмас навкар билан ўн икки минглик қўшинга қарши юзма-юз боришга шаҳд-шижоат ато этган «таваккул» шоҳ Бобурнинг қонида гупуриб турган йўлбарсмонанд шижоатдан қувват олгани тайин.

Қодир Аллоҳ ҳар бир эр киши вужудига чинакам эркаклик сифатлари билан жило бахш этади. Бундай сифатлар гўдаклик, норасидалик, ўсмирлик чоғларидаёқ белги бермай қолмайди. Ардоқланган, парвариш топган бу сифатлар балоғат ёшига қадар чинакам ўғлонлик фазилатларига айлана боради. Ўғлонларимиз тийнатидаги бу каби мардлик, жўмардлик, қаҳрамонлик хислатлари буюк бобокалонларимиз ҳаётида бўлгани каби Ватанимиз сарҳадларининг мустаҳкамлигини асрашда, истиқлолимизни турли кўнгилсиз таъсирлардан асраб-авайлашда ҳам албатта, асқатади. Посбонлари шерюрак бўлган юрт фуқаролари осойишта, дориламон умр кечиради.

Исмлар ҳикмати

Дунёга келган ўғилдир-қиздир фарзандига исм қўйиш ҳар бир оилада ўзгача руҳ, ўзгача кайфиятда кечади. Ҳар ким нияти, орзу-истакларидан келиб чиқиб янги меҳмонга исм танлайди. Лекин исм танлаш удуми, тутуми, анъанаси шу қадар чуқур маъноларга бойки, халқимизнинг донолигидан ҳайратга тушасан киши.

Бобур шоҳ исмининг маъноси бу шавкатли умр соҳибининг бутун ҳаёт йўлида илоҳий бир ҳикмат ўлароқ унга йўлдош бўлди. Ҳаёт, тақдир синовлари ҳар нафас, ҳар қадамда Бобур шоҳни йўлбарслик, арслонлик хислатларини намоён этишга ундади. Қисқа, лекин бағоят мазмунли умр шон-шавкатларга бурканди.

Исмнинг ёмони йўқ. Лекин хусусан, ўғил фарзандининг довюрак, ботир, енгилмас, ғолиб яшашини ким, қайси ота-она истамайди дейсиз?! Яна бир мулоҳаза шундан иборатки, фарзандга исм танлашда даврнинг, замоннинг нафаси, руҳу кайфияти ҳам ўчмас из қолдиради. Очиқроқ айтадиган бўлсак, айни паллада Ватанимизда, халқимизда Ботир, Баҳодир, Фотиҳ, Азамат, Алишер, Шерали, Ғолиб, Зафар, Музаффар, Ўткир, Қилич сингари улуғворликка, мардликка, матонатга, жасурликка ундовчи исмлар танланаётгани бежиз эмас. Худди шу каби хислатларга эга ўғлонларимизнинг кўпайиши халқимизнинг, Ватанимизнинг бахти, ифтихори, ғурури ҳисобланади. Зеро, бир ўғлоннинг зафари ва ғолиблиги пировардида халқнинг зафари ва ғолиблигини таъмин этади.

Муносиб исм ўз эгасини тарбияловчилик, йўловчилик вазифасини ҳам бажаради. Ботир исмли йигитга қўрқоқлик, Азамат исмли йигитга бўшанглик ярашмайди. Музаффар йигитларимиз ҳамиша зафарга интилишлари ҳам табиий ва шарафлидир.

Кейинги йилларда «уюшмаган ёшлар» ибораси тез-тез қулоққа чалиниб қолмоқда. Яширишнинг ҳожати йўқ, айни куч-қувватга тўлган йигитларимизнинг жамиятдан муносиб ўрин топа олмаётгани, чунончи иш жойини топишда мураккабликларга дуч келаётгани оғир муаммо. Мамлакатимизда қизғин тус олган ислоҳотлардан бу борадаги муаммоларни тезроқ ва беталафот бартараф этиш кўзланмоқда, албатта. Бироқ вояга етган, етиб келаётган ёшларимиз, уларнинг ҳар бири ўз қизиқиши, дунёқараши, интилишлари, орзу-ниятлари билан ҳаёт синовларига шай турмоқликлари ҳам жуда-жуда муҳим.

Давлатдан, ҳукуматдан, юқори идора раҳбарларидан нажот кутишни тушуниш мумкин, бироқ ҳар бир ёш ўзи, ўзининг келажаги учун қандай йўлдан бормоқда? Илм олиш, касб танлаш, эгаллаган касби орқали жамият корига яраш, янгиланаётган ҳаёт тарзига муносиб фуқарога, шахсга, инсонга айланиш назарда тутилмоқда. Замонавий билимларни ўзлаштирган, замонавий талаблар даражасида малакага эга бўлган йигитдир-қиздир асло ҳаёт кемасидан четда қолмайди.

Исмингизга, ота-онангиз эзгу ниятлар ила танлаган исмингиз моҳиятидаги маъно-мазмунга эътибор қилинг, азизлар, сизнинг вужудингизда, тафаккур тарзингизда шу қадар қудратли яратувчи куч яширинганки, улар, аввало, сизнинг, қолаверса, давлатнинг, халқнинг бебаҳо мулки, дуру гавҳардан азизроқ хазинаси ҳисобланади. Шундай экан, уни бирон лаҳза унутишга, эътибордан четда қолдиришга ҳаққимиз йўқ. Ахир сиз ботирсиз, баҳодирсиз, азаматсиз, музаффарсиз! Алишерсиз, шавкатлисиз, қўрқмасу азимсиз, фаттоҳу фотиҳсиз!

Йигит кишига йиғламсираш ярашмайди, ишонинг, ҳали шуҳратингиз оламга татийди, исм-шарифингиз тилларда янграйди, жамиятнинг тўри-ҳурмати сизники бўлади, ёшлар сизга ҳавас қилади, сизларга эргашади. Ёнгинангизда юрган-турган, вақтинчалик қийинчилик оқибатида йўлсизлик гирдобига тушиб қолган танишингиз, тенгқурингизга далда беришдан чўчиманг, энг муҳими, ундаги, унинг вужудидаги яширин мардлик, топқирлик, яратувчилик туйғусини уйғотишга кўмаклашинг, мададкор бўлинг. Ана шунда, ишонинг, кечаги кунингиздан бугун, бугунги кунингиздан эртага яхшироқ, фаровонроқ, бахтлироқ ҳаёт пойингизга гулчамбарлар тўшайди!

Давлатимиз раҳбари сизлар сингари «уюшмаган ёшлар» ҳақингизда қайғуриб, фавқулодда бир ғояни илгари сурди. Яъни «уюшмаган ёшларимиз» аскарлар ҳаёти билан яқиндан танишиб кўрсалар, қандай бўларкин? Улар ҳам Ватан, давлат байроғи, мадҳияси, қолаверса, миллий ғурур, ифтихор, шараф-шон борасида нечоғли тасаввурга эга? Казарма ҳаётини тасаввур қиладиларми? Қўлда қурол тута биладиларми? Аскарча беҳаловатликларга, ҳарбийдаги темир интизомга дош берадиларми?

Зотан, Ватан ҳимояси учун нафақат ҳарбийларимиз, улар билан бир қаторда ҳарбий бўлмаганлар, аниқроқ айтсак, «уюшмаган ёшларимиз» ҳам масъулдир. Шундан келиб чиқиб айтсак, нафақат ҳар бир фуқаро, ҳар бир навқирон йигитларимиз, балки уларнинг кўксида «нафас олаётган», вояга етаётган қаҳрамонлик туйғулари ҳам Ватан учун ғоятда тансиқ, ғоятда қадрли ва аҳамиятлидир!

...Ўрта мактабнинг битирувчи синфида ўқиётган маҳалладошим фуқаролик паспортини олгани билан табриклаётганимда, сўраб қолди: «Телевизорда аскарлар ҳаётини қизиқиб томоша қиламан, улар қўлларида тутган автомат ва бошқа қуролларни ўз кўзим билан кўргим, қўлим билан тутгим келади...»

Қувондим, демак, эндигина жамиятнинг онгли аъзоси сафига қўшилаётган йигитча Ватан ҳимояси учун ҳозирлик кўриш туйғусини изҳор этмоқда. Ватан корига ярашни кўзламоқда, бунинг учун билими, тажрибасини оширмоғи зарурлигини англамоқда.

Исмини сўрадим. Йигитчанинг, «Ихлос!» деган жавобини эшитиб, кўнглим, кўнглимга қўшилиб тасаввурим чарақлаб кетди. Унинг тенгқурлари олдида олам-олам имкониятлар чаманзори чаппар уриб очилиб ётганини кўз олдимга келтириб, ҳавасим келди, ҳавасим!

Кони фойда

Давлатимиз раҳбари Қуролли Кучлар ва ҳарбий-маъмурий секторлар фаолиятининг 2020 йил якунлари ҳамда келгусидаги устувор вазифаларга бағишланган Хавфсизлик кенгашининг кенгайтирилган йиғилишида ҳарбийларимиз кўҳна ўтмишимиз, шавкатли саркардаларимиз маънавий меросини, шунингдек, тилимиздаги соф миллий атамалар, терминларни — жамики ҳикматларни чуқур ўзлаштиришлари зарурлигини алоҳида таъкидлади.

Ғоятда ўринли даъват. Халқнинг билгани — билган, халқ билиб айтади, билиб йўлга солади. Хоссатан, мақол, матал, достон, ривоят ва ҳоказолар мутолааси тилимиз-талаффузимизни миллийлаштирганидан ташқари, дилимизга миллий қувват-ҳарорат олиб киради. Ватанимиз қадр-қиммати онамиз ва отамиз қадр-қиммати эканлигини, туғишганларимиз-фарзандларимиз қадр-қиммати эканлигини яна ва яна ёдимизга муҳрлайди.

«Она ернинг тупроғи — она сутидан азиз», «Туққан элга жон тортмаса ҳам, қон тортар», «Эр йигит элга тортар» каби мақоллар ватанпарварлик туйғусидан баҳраманд ҳар қандай инсоннинг кўнглига олам-олам ғурур, шодлик, музаффарият бағишлайди. Бундай ҳикматларни маънавий бойлигига айлантирган Ватан посбони учун элдан айрилгунча, жондан айрилиш осонлигини, эл бошига тушганни эр бошига тушган деб билиш қийин эмас. Ахир «Эр йигит элга тортар», демоқда донишманд халқимиз.

Жанг омонсиз бўлмайди, бироқ «Ботирдан ўлим қўрқади». «Ажал ботирдан қочар». «Қўрқмас қирқ йил қирғинда юрса-да, қилич ўтмас».

Мардликни, жасоратни озмунча ўхшатиб таърифлаганми, халқимиз?! «Мардлик — эр йигитнинг ҳусни», «Мард майдонда синалар», «Мардлик — йиқитмоқ эмас, турғизмоқ», «Темир сандонда чиниқар, ботир — майдонда», «От кучини карвонда кўр, мард кучини — майдонда», «Бир йигит ортидан қирқ йигит отга минар». Ёки бўлмаса, соҳибқирон Темур бобомизнинг «Мен тажрибамдан шуни билдимки, юз минг отлиқ аскар қила олмаган ишни бир тўғри тадбир билан амалга ошириш мумкин экан», деган сўзлари қайси мақол, қайси нақл, қайси ҳикматдан кам?!

Ҳар қандай муҳорабада ғолиблик руҳан тетик, руҳан кучли тарафга насиб этади. Айрим намуналари тилга олинган халқимизнинг ўлмас ҳикматларини дилимизга, тилимизга жо этиш эса жангчиларимизнинг кўксини осмон қилиши, улар кўзининг ҳам, қўлининг ҳам, юрагининг ҳам ботир бўлишида айни муддао эканлигига шак-шубҳа йўқ.

Халқ учун ҳар бир одам — ҳаловат, ғанимат. Мард ўғлонлар эса ҳар қанча олтину инжудан азиз ва қимматдир.

Беҳбудийнинг орзуси

Кўз олдимизда гавдалантиришга уриниб кўрайлик: ХХ асрнинг дастлабки йиллари. Ижтимоий аҳволдаги беқарорлик, мавҳумлик, оғирдан-оғир турмуш тарзи, орзу-ҳаваслар ҳам шунга яраша. Ана ўшандай пайтда Маҳмудхўжа Беҳбудий ҳазратлари мактаб болаларига жуғрофия илмини ўргатиш, ўқитиш муҳимлигини ҳис этди, дарсликлар яратди, уларни ўқитилиши шарт бўлган фанлар қаторига қўшди. Бундан кўзда тутилган бош мақсад-муддао нима эди?

Онгли инсон борки, ўзининг Ер юзининг қайси масканида, қайси буржи-қайси иқлимида яшаб турганлигини билмоғи ниҳоятда муҳим деб ҳисоблади, Беҳбудий ҳазратлари. Теварак-атрофидаги қўни-қўшниларидан, олис-яқиндаги дунё ҳолатларидан бохабар бўлмоқликни аҳамиятли деб билди. Дунё харитаси ёнида туриб мамлакатлардаги сиёсий вазият, иқтисодий аҳвол ҳақида мулоҳаза юрита билмоқлиги муҳим деди, хориж давлатлардаги дўстлик-душманчилик ниятларини олдиндан фикр қила билсинлар кишиларимиз, дея қайғурди Беҳбудий. Ва шуни ишонч билан айтиш-таъкидлаш лозимдирки, Маҳмудхўжа Беҳбудийдек жадид бобомизнинг бу борадаги барча ниятлари, орзулари бизнинг кунларга келиб ҳам ўз аҳамиятини заррача йўқотмади.

Башариятни кифтида тутиб турган курраи арз киприкдаги ёш мисоли қалқиб турибди. Бир қарашда дунё давлатлари шу тахлит яшашга кўникиб қолгандек. Бутун дунёни ўз измида деб билган давлатлар бор, тараққиёт пойгасида бошқалардан қолишмаслик даъвосидагилар қанча?!

Халқона тильда айтганда, истайдими-истамайдими, қочган ҳам, қувган ҳам, ўзган ҳам, ўзмаган ҳам ўз манфаатини кўзлайди. Сабаб-оқибатларини қўя турайлик, илло урушлар, тўқнашувлар, қон тўкилишлардан она замин тин олгани йўқ яқин-орада.

Марказий Осиё минтақасидаги қўшни давлатларнинг азалий биродарлиги, бирдамлиги ҳозирги геосиёсий майдон кенгликларида муҳимдан-муҳим вазифалардан бири бўлиб қолмоқда. Тўрт йилдирки, Ўзбекистон минтақа сиёсий муҳитида мутлақо соғлом, тубдан ҳаётий ёндашувлар тизимини яратмоқда. Индаллосини айтганда, бундай янгича ёндашув моҳиятан барча қўшниларимиз манфаатига тенг хизмат қилади. Зеро, беш республика қўлимиздаги беш бармоқдек жони бир, қисмати бир.

Глобаллашув замонининг бош хусусиятларидан бири шуки, масофа ўлчамларида узоқ-яқин тушунчалари аллақачон ўз аҳамиятини йўқотди. Дунёнинг қайси пучмоғида бўлмасин, юз бераётган катта-кичик воқеа-ҳодисалар, кузатилаётган жараёнлар ё бевосита, ё билвосита бизга, халқимизга, Ўзбекистонга дахли-таъсири бор.

Умумлаштириб айтадиган бўлсак, дунёда юз бераётган ҳар қандай катта-кичик жараёнлар кексаю ёш ватандошларимизнинг, айниқса, ҳарбийларимизнинг диққат марказидан бирон лаҳза бўлмасин, фаромуш бўлмаслиги талаб этилади. Ҳамма-ҳаммага ёд бўлиб кетган шоирона ҳикматнинг ўрни келди: гар огоҳсен, шоҳсен, ҳей замондош!

Йил синови — йил сабоғи

2020 йил тарих саҳифасидан ўрин олиб бўлди. Лекин бу йилнинг сабоқлари атрофлича ёки тўла-тўкис ҳисоб-китоб қилинганича йўқ.

Йил талафотлари, йўқотишлари алоҳида мавзу. Оғир пандемия шароитидан халқимиз, давлатимиз қанчалар фахрли кўрсаткичлар билан чиққани ҳам алоҳида суҳбатлар, муҳокамалар, ҳисоботлар мавзуси. Масалани кўндаланг қўйсак-чи? Аччиқ бўлса-да, саволларни қаторлаштириб ташласак-чи?! «Буюк сафарбарлик шароитида халқимиз қанчалик уюшқоқлик кўрсата олди? Ватанпарварлик туйғуси нечоғли намоён бўлди? Бошга тушган таҳликали кунлар-дамларда ўз жонидан бошқасига кўр бўлиш, айрим ҳолатларда ташкилотчиликнинг издан чиқиши, бошбошдоқлик, манфаатпарастлик сингари иллатлар кўзга ташланиб қолмадими?»

Аллоҳ кўрсатмасин, салкам уруш ҳолатига ўхшаб кетган бундай шароитда барча ташкилий-бошқарув тадбирларидан ташқари одамларимизнинг онги, тушунчаси, уюшқоқлиги, бирдамлиги ва энг муҳими, тартиб-интизомга нечоғли риоя қилиши мисли кўрилмаган аҳамият касб этади. Давлатимиз раҳбари Хавфсизлик кенгашидаги нутқида айни ушбу масалага алоҳида урғу берди. Ҳарбий ҳаётнинг муваффақияти кўп жиҳатдан темир интизомга боғлиқ эканлиги аён ҳақиқат. Лекин ўтган йилдагидек миллион-миллионлаб одамларни жойдан-жойга кўчириш, қийин аҳволда қолганларига ёрдам қўлини чўзиш, беморларга тиббий шароит яратиш, ночорлар таъминотини йўлга қўйиш ва ҳоказо ишларда — ҳар қадамда онглилик, халқпарварлик, ватанпарварлик, бағрикенглик фазилатлари ғоятда зарур хислатлар эканлиги амалда ўзини кўрсатди.

Мисол учун аксари ижтимоий тармоқлардаги «сўз майдонлари», иддаовозликлар, талатўплар, ҳатто ахлоқсизликлар таҳлили шу борадаги ишларимиз, вазифаларимиз ниҳоятда кўплигидан далолат берди.

— «Великий уравнител»ни кўрдим, даҳшат кино экан!

— Қайси бири?

— Ҳар икковиям зўр! Уч марталаб томоша қилдим!

— Уни менга бериб тургин, мен сенга «Падения Лондона»ни бераман!

— «Падения Олимпа» ундан ҳам зўр, боевик!..

Ўсмир ёшидаги фарзандларимиз шунга ўхшаш мавзуда берилиб суҳбатлашаётганига эътибор қилайлик. Мен бу фильмларни кўрмаганман, бинобарин, улар ҳақида мулоҳаза юритишдан ўзимни тияман, лекин фарзандларимиздаги хорижий «боевик»ларга бўлган қизиқиш-иштиёқдан ҳайратланар эканман, «боевик»монанд тафаккурлар замиридаги ҳис-ҳаяжон, ҳайрат, эҳтирос, жунбуш қувватини ўзимизнинг ҳаётга, миллий-маҳаллий тушунчаларимиз, қадриятларимизнинг қўллаб-қувватланишига йўналтирмоғимиз чораларини излагим келади.

Бир қаламкаш сифатида 2020 йил ўзимиз учун ҳам мароқ билан томоша қилишга арзирли, таъсирчан «боевик»лар яратишга етарли материал берди, деб айта оламан. Воқеа бор, воқеалар тизими бор, зиддияту тўқнашувлар истаганча, қаҳрамонлар, аксилқаҳрамонлар етарли — бундай фильм нафақат ёшларимиз, балки ёши улуғларимиз учун ҳам улкан тарбиявий-ахлоқий-интизомий-маънавий-маърифий-бадиий-ижтимоий-сиёсий-мафкуравий-ғоявий-тарихий сабоқ бўлур эди.

Хуршид Дўстмуҳаммад,
ёзувчи