Истам ИБРОҲИМОВ/«Халқ сўзи». Ота урушга жўнаб кетар чоғи туғилганига ҳали икки ой ҳам тўлмаган чақалоғини бағрига босди. Унинг жажжи пешанасига лабларини босар экан, беихтиёр кўнглидан «Болажоним, сени яна кўриш насиб этармикан?», деган оғриқли ўйлар кечди. Ҳали ўн гулидан бири очилмаган йигирма ёшли жуфти ҳалолини зор-зор йиғлатиб кетди.

Орадан йиллар ўтди. Бола ўсиб–улғайди. Мактабни битиргач Самарқанд давлат университети филология факультетида таҳсил олди. Дорилфунуннинг академик Воҳид Абдуллаев, Ботирхон Валихўжаев сингари донишмандлари назарига тушди. Алишер Навоий ижодини чуқур тадқиқ этган забардаст олимга айланди. Гап Бухоро давлат педагогика институти ( ҳозирги БухДУ) да узоқ йиллар ишлаган филология фанлари доктори, профессор Раҳим Воҳидов ҳақида бормоқда.

— 27 ёшида Иккинчи жаҳон урушига йўл олиб, ортга қайтмаган отамнинг дарагини топиш мен учун бир умрлик армон эди, — деганди у бир суҳбатида. — Ўшанда турли идора, ташкилотларга қилган мурожаатларим натижа бермади. Ниҳоят, Тошкентда истиқомат қилувчи кекса журналист Мажид Самадов мушкулимни осон қилди. Унинг саъй-ҳаракати билан отам Воҳид Жўраевга дахлдор маълумотлар топилди.

Ўшанда 1988 йил эди. Раҳим ака сафар тараддудини кўрди. Жўнаш олдидан фотиҳа олмоқ ниятида тўқсон ёшдан ошган аммаси ҳузурига борди. Мақсадини баён этди. Шунда табаррук ёшдаги онахон «Воҳид ўлган эканми?» дея уввос солди.

Буни қарангки, орадан 46 йил ўтганига қарамай, у ўз жигаргўшасини тирик деб билган. Унинг Волга бўйидаги жангларда мардларча ҳалок бўлганини хаёлига ҳам келтирмаган...

Шундан сўнг Раҳим ака Твер (Россия Федерацияси) шаҳри орқали Молодой Туд тумани Суханово қишлоғига йўл олди. Уруш йилларида қишлоқ фаоли бўлган бир кекса аёл кўмагида аскарлар хоки қўйилган қабристонни аниқлади. Катта ҳарсанг тошда дивизия ва унга тегишли полкларнинг рақамлари битилганди. Бир парча ерда минглаб аскарларнинг хоки пойини кўриш мумкин эди. Ўшанда бу шафқатсиз дунёнинг кўргиликларидан изтиробга тушиб, кўнгли вайрон бўлиб турган Раҳим акага сухановоликлар ҳамдардлик билдиришди. Улардан бири эса ишонч билан «Отангиз қаҳрамон эди, профессор» деди.

Раҳим ака биродарлик қабристонидан бир сиқим тупроқ олиб, Ўзбекистонга қайтди. Бу тупроқ ҳозир Жондор тумани Лоло маҳалла фуқаролар йиғини ҳудудидаги «Қалъаи Маллабек» қабристонидаги рамзий қабрга қўйилган. Бу қабр йигирма ёшида жуфти ҳалолини урушга кузатиб, уни кута-кута бу ёруғ дунёни тарк этган Рузван аянинг сағанаси билан ёнма-ён турибди.

Умрни ўткинчи, дейишганича бор. Бугун оқил фарзандларнинг падари бузруквори, зукко шогирдларнинг устози саналган Раҳим Воҳидов ҳам орамизда йўқ. Аммо хотира тирик. У барчамизни шу тинч ва осойишта ҳаётимизни асраб-авайлашга, дориламон кунларнинг қадрига етишга даъват этиб турибди.