Dunyo soqov edi, tuyqus soʻz soʻradi – sado boʻlding,

Jilva sochdi mavjlaringda oyu yulduz – samo boʻlding,

Koinotning burjlariga yoyilgan kuy – sano boʻlding,

Sen tufayli vujudimga jo boʻldi-ku jonim, tilim.

Toshga ham til ato etgan sirli bitik – tilsim sensan,

Zarang moziy darvozasin ochqich kalit – “sim-sim“ sensan.

Kamalakday lisonlar koʻp – yolgʻiz yurak tilim sensan,

Tilmoch boʻlding muhabbatga mehmon boʻlgan onim, tilim.

Sen suluvsan – Qoshgʻariyni Majnun kabi koʻyga solgan,

Alisherbek vasf etay deb chiroyingni oʻyga tolgan,

Qodiriy ham Choʻlpon suyib, oshiq joni oʻtda qolgan,

Ishq ahlining sharoridan sharaf topgan shonim, tilim.

Koʻksimdagi chechagim sen – kim qoʻl choʻzdi yulmoq uchun,

Poymol etib, soʻng ustimdan qah-qah otib kulmoq uchun,

Xazinasan, qulf eshigi – tilsiz, dilsiz gumroh uchun,

Siymu zarim, dur-gavharim, tilla toʻla konim, tilim.

Yov yoʻlasa, qilich-qalqon soʻzing tutib, qasd boʻlaman,

Taʼzim qilsa Senga, men ham otdan tushib past boʻlaman.

Sasing tuysam safarlarda, safo ichra mast boʻlaman,

Soqiy mudom saxiy senga – saodatli jomim, tilim.

Dilim sarxush, tilim biyron – abad baxtga yorligimsan,

Xudoyimning mukofoti – mangu maqtov yorligʻimsan,

Koʻzim deymi, yuzim deymi – boshdan-oyoq, borligʻimsan,

Yetmish ikki tomirimda oqib turgan qonim, tilim.

Ey, sen xazon bilmas bogʻim, oʻzbekiy sof guling boʻlay,

Guling uzra qanot qoqqan beorom bulbuling boʻlay.

Hech boʻlmasa, iltifot qil, bir qoʻriqchi quling boʻlay,

Davlatli sultonim, tilim – oliymaqom xonim, tilim.

Sen boʻlmasang, koʻkka eltar nurli narvon, yoʻlim qayda?!

Sen sarbonsan, dilim – ziyo ortgan karvon, qoʻnim qayda?!

Tirikman, sen bois boqiy menga davron – oʻlim qayda?!

Sen borsanki, jaranglagay koʻk toqida nomim, tilim!

Nodir Jonuzoq